Wiem, że ludzie kochają historię z „Jak wytresować smoka”. Uwielbiają tę opowieść, jej humor i lekkość, muzykę Johna Powella (hm…), ale twierdzę, że sedno sukcesu tego filmu tkwi w pracy grafików. Stworzyć smoki zarazem straszne, jak i rozczulające, tak dobrze wpisujące się w relację z ludźmi, to stworzyć pełnoprawnych bohaterów uderzających w emocje widza. I aktorska wersja „Jak wytresować smoka” tego nie zmienia.