Kino Jana P. Matuszyńskiego potrafi być drążące, wiercące, oryginalnie szczere. Ten film jest jednak chyba najbardziej osobisty. Nie wiem czy dla twórcy, ale jestem przekonany, że dla każdego widza. Dla mnie był uderzającym głosem w zmaganiu się z żałobą, poczuciem straty, żalem za tym co się zrobiło i czego nie zrobiło, wreszcie rytualną otoczką życia i śmierci.